بر ماسه های ساحل

سلام
وقتی که مدت زیادی از وبلاگ کناره می‏گیرم خیلی به شدت زیاد شدید دوباره نوشتن برایم سخت می‏شود. چون سعی می‏کنم خودم را جای خواننده‏ای بگذارم که از من فقط همین وبلاگ را می‏داند و می‏خواند. همه اجزاء وبلاگ را که بررسی می‏کنم دلم می‏خواهد سیر منطقی‏اش را حفظ کند. اگر نویسنده‏ای حذف و اضافه شود، اگر قالب وبلاگ ویرایش شود، اگر فاصله درج مطالب زیاد شود، همه اینها برای خودم دلیل منطقی دارد؛ اما مطمئن نیستم لازم باشد همه را اینجا توضیح بدهم چون خیلی‏اش به زندگی شخصی‏ام مربوط می شود؛ اما خب خواننده هم تا حدی حق دارد بلاتکلیف نماند و بداند که چه انتظاری ازین صفحه شخصی من داشته باشد.
اگر ازین به بعد پست‏های علت محور حذف شدند و معلول‏ها را نوشتم تعجب نکنید. علت‏ها به جای خود باقیست. این را هم می‏دانم که حتی آن شش ماهی که ننوشتم غیر از دوستان نسبتا نزدیک نه کسی نگران شد نه علامت سوالی بالای سرش درست شد. می‏دانم وبلاگ اگر هم هویتی داشته‏باشد هویتی مجازی است که بین هزاران وبلاگ دیگر در این دنیای مجازی گم است و این دنیای مجازی هم فقط گوشه‏ای از این دنیای فانی است و آن هم در مقابل آخرت هیچ است.
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ
تا نفس می‏کشم می‏نویسم. حتی شده با سرانگشتانم بر ماسه‏های ساحل و شاید امواج دریا اینقدر به من فرصت ندهد که خودم نوشته‏ام را بخوانم؛ اما خواهم نوشت.