من دوست دارم به يک جايي برسيم که چادر رنگي بپوشيم و کسي زل زل نگاهمون نکنه و تا ده متر چشمش دنبالمون کشيده نشه. فکر مي‌کنم نشدني نيست. يعني فکر مي‌کنم همون رنگ قرمز جيغ هم اگه عرف بشه و عادي، جلب توجه نمي‌کنه. (البته، صد البته، قرمز جيغ رنگي نيست که من خودم براي لباس روزانه‌م بپسندم. خواستم حد بالاش رو مثال زده‌باشم) بعد اين‌که اين فقط يه خواستن صرف نيست. يه فکرهايي دارم براي اين‌که چه طور اين خواستن رو بيارم بکشونم داخل مرز توانستن.

يه چيز ديگه. يه نگاهي به فيد وبلاگتون بندازيد ببينيد چه بازاري شده! نوشته‌تون رو اون‌جا خونده‌بودم و خيال داشتم تو کامنتم بگم چرا اين جوري در هم و برهم مي‌نويسيد که وقتي اومدم ديدم مشکل از فيده. فيد پارسي‌بلاگي‌تون منظورمه که خودم مشترکشم. از وضع نسخه‌ي فيدبرنري‌تون بي‌خبرم. نمي‌دونم چه جوري مي‌شه درستش کرد وگرنه مي‌گفتم
:)