سلامدر هيچ جاي دنيا هديه اي را که "به نشان صداقت" پيشکش شده باشد، با زور دادگاه نمي ستانند.اماظاهرا مشکل اينجاست که ما پيشکشي نمي بينيم بلکه همه ي چيزي ديده مي شود گرو گرفتنهاست. و دوما صداقت نيست و اين گرو را به نشان زهر چشم يا پشتوانه يا به دليل نبود اعتماد مي گيرند که مبالغ نجومي آن در جامعه ديده مي شود.مهريه اگر هديه اي معنويست نبايد به مقدار کلان به پسر گفته شود و او نداشته آن را قول به پرداخت کند و بداند هم که نمي دهد. البته در ازدواج شرعي و بر اساس سيره اين مباحث نيست. اگر مهر وزن سنگين مادي هم داشته باشد در توان پسر هست و ايرادي هم نيست.
مسئله آنجاست که از شرع چيزهايي را گزينش مي کنند که سنخيتي با شرع و دين و سيره ندارد. يعني اساس گزينش از يک مفهوم به نام دين همين ناموزوني را به ارمغان مي آورد.
و به بازيچه گرفتن دين براي دنيا و ملاک قرار ندادن ايمان براي انتخاب و جايگزيني آن با دنيا، همين مي شود که ما پس از سه کشور گبر و بي دين و مسيحي، مقام چهارم آمار طلاق را در دنيا داريم.
چه کسي مي گويد ما پيرو اهل بيت هستيم، آنگاه که پيروي بايد يک نشانه هايي داشته باشد. مي گويند به حضرت عباس هستيم. من مي گويم دمب خروس از جيب مبارک بيرون زده!
