اين نوشته ي شما مصداق اين حکايت سعدي عليه رحمه است!
ياد دارم که در ايامِ طفلي متعبد بودمي و شبخيز و مولعِزهد و پرهيز. شبي در خدمت پدر، عليه الرحمه نشسته بودم و همه شب ديده بر هم نبسته و مصحف عزيز در کنار گرفته و طايفه اي گِرد ما خفته. پدر را گفتم :
- يکي از اينان سر بر نمي دارد که دوگانه اي بگزارد. چنان خواب غفلت برده اند که گويي مرده اند:
- جان پدر تو نيز گر بخُفتي به که در پوستين خلق افتي!