در مصر ببيشتر رسانه ها و خبرگزاريها اجازه فعاليت داشتند حتي تلويزيون بي بي سي فارسي. در ايران فقط سازمان ام الاکاذيب اجازه فعاليت داشت تا بگويد هيچ اتفاقي نيفتاده و وقايع را به مذاق حکومت تحريف و لوث کند و بگويد.
در مصر مردمش را ديديم که به راحتي با شبکه هاي خبري مصاحبه و بر ضد حاکم حرف ميزند. در ايران اگر فردي همچين کاري ميکرد و بر ضد حاکم حرفي ميزد شناساييش ميکردند و بعد حسابش با نوچه هاي حاکم مستبد بود
در مصر نخست وزيرش بعد از حمله طرفداران حاکم به مردم، از مردم عذرخواهي کرد ولي دست نشانده حاکم مستبد ايران، مردم را خس و خاشاک ناميد و هيچ يک از مقامات حکومتي از مردم به خاطر توحش و سرکوب نوچه هايشان عذرخواهي نکردند
موسوي"اين روزها خاورميانه در آستانه ي حوادث بزرگي ست که مي تواند سرنوشت اين منطقه و جهان و سرنوشت ملت هاي منطقه را تحت تاثير خود قرار دهد. مسلما آنچه در حال وقوع است در راستاي به هم زدن نظام ظالمانه ايست که سرنوشت ملت هاي بسياري را درمنطقه در چنگال خود گرفته است و بدون هيچي شکي نقطه ي آغازين آنچه در خيابان هاي تونس و صنعا و قاهره و اسکندريه و سوئز شاهد آن هستيم را بايد در تظاهرات چند ميليوني ?? و?? و?? خرداد تهران جستجو کرد. روزهايي که مردم با شعار “راي من کجاست؟” به خيابان ها آمدند و مسالمت جويانه، حقوق از دست رفته ي خود را پي گرفتند."
