مرا چرا چنين نهان تميبري به بي کران

در اين سفر در اين جهان نديدمت تو را امان

برين درون و آن برون گذر گه عقل و جنون

نهاد سرد دگرون ز دل چو آهي به سکون

سکوت عشق اخرون شعله ي آتش به زبون

قلبشو رفته بود نشون اوني که خوبه تو خزون

شيريني يا حلوا پزون براي روح بي کسون

خدا کجا بود که فزون يکي مي رفت کشون کشون

کبود و زرد و نيلگون شده مثل رنگين کمون

کدوم ولي کدوم صلي کدومه عشق ازلي

به روح حق ز اولي که خلق دوره ي بلي

فتاده بر روي تلي به نفس آن در يزلي

اگر نبود مهر علي به شط آب مخملي

فرات ديدگان نبود اشک حسين بن علي