دن کيشوت خسته شده است. نيزه و زره اش را در بازار فروخته است و خود را از دست خدمتکار خلاص کرده است. هر روز دفترش را برميدارد و در صفحه اي از آن طرحي از آسياب بادي ميکشد، بعد ساعتها زل ميزند به طرح. آفتاب که غروب کرد صفحه را پاره ميکند و ميرود که بخوابد.
«فردا يکي بهتر ميکشم، آنقدر که ارزش داشته باشد بسويش بتازم و نابودش کنم.»