من نميدونم ذات آدما چرا اين شکليه . موقعي که قدرتمندترين و پولدارترين آدم رو زمين هستند کلي غم و غصه و دغدغه دارن در حالي که کلي زحمت و مشقت و تحمل کردن برا رسيدن بهش . وقتي فقيرترين هستن بازم همين آشو همين کاسست . وقتي دانشمند ميشن همينجوره وقتيم خنگن و بويي از علم نبردن بازم همينه . ميخورن و ميخوابن يا اينکه هميشه در تلاشن و پر تکاپو در هر دو حالت کلي غم و غصه دارن . اصلا ميشه آدما رو کره زمين به آرامش برسن ؟ يا زمانيکه از اين دنيا ميرن به آرامش ميرسن ؟ يا اينکه اين نا آرامي جز ذات آدماست و اين دنيا و اون دنيا نداره ؟ شايدم بخاطر اينه که نيمي از وجود ما از وجود خالقمونه و از اون دور مونده اينقدر احساس بي تابي داريم ؟ چرا ادما اين همه بي قرارو بي تابن . به نظر شما چيزي برا اروم کردن اين امواج پر تلاطم درون آدما وجود داره ؟