نظرات ياداشت اولين جايي که دلم براي پسرها سوخت

+ عطارد

سلام

خدا به انسان نيروي فکر و تعقل داد که ابتدا خود را بشناسد تا بعد از آن در احوال هستي تدبّر و تفکر کند، زيرا حاصل چنين تفکري، انسان ساز است و راه عبوديت و بندگي را به بهترين شکل مي نماياند. آن چه در آيات و روايات در باب شرافت ، تفکر به چشم مي خورد، تفکري است که از ظلمت به نور رهنمون کند! تفکري که انسان را از حالت ايستايي بازستاند و به حرکت و پويايي درآورد.
خدا فرمود: آيا پيش خود فکر نمي کنند که خدا آسمان ها و زمين و هر چه در بين آن ها است ، همه را جز به حق (و براي حکمت و مصلحت) و به وقت معيّن نيافريده است؟
تفکر در خلقت آسمان و زمين و نظم دقيق در آفرينش ، انسان را به عظمت خداوند و جايگاه خود در مجموعه عالم هستي آشنا مي کند. معرفت و شناخت، به تمام کارها و اعمال انسان معني و جهت مي دهد.
عباداتي که بدون تفکر و معرفت باشد، ارزش چنداني ندارد و انسان را آن گونه که شايسته است، به کمال نمي رساند.
امام علي (ع) در وصيت خود به امام حسن (ع) فرمود:هيچ عبادتي همانند انديشيدن در آفرينش خدا نيست
انديشيدن در خلقت و آفرينش خدا انسان را به شگفتي وامي دارد.
ملازمة چنين اعجابي ، فرو آوردن سر تسليم و اعتراف به حقارت و بندگي است! در نتيجه ارکان عبوديت تقويت شده، عابد به معبود مي پيوندد .
انسان بايد تفکر بالنده داشته باشد تا ثمره اش تکامل باشد .
امام صادق (ع) فرمود: برترين عبادت، استمرار و مداومت انديشه دربارة خدا و قدرت او است.
اميرمؤمنان (ع) فرمود: عبادت مردم پاک نهاد و با اخلاص ، انديشيدن در ملکوت آسمان ها و زمين است. انسان با انديشيدن در ملکوت آسمان ها و زمين ، جايگاه خويش را به دست مي آورد که چه اندازه حقير و ناتوان است. چنين اعترافي سازنده خواهد بود و ارکان توحيدي آدمي را قوي و بنيادين خواهد کرد .