به عنوان کسي‌ که زير پا گذاشتن حقوق بشر را عملي‌ غير انساني‌ ميداند سعي‌ مي‌کنم براي شما استدلال کنم که چرا با شما مخالف هستم. از نظر من يک سري اعمال مانند قتل، کور کردن، شکنجه، تجاوز، ... اعمالي شنيع هستند و ارتکاب به آنها را از طرف هرکس چه مجرم، چه قانون و يک دولت و چه يک قرباني را کاري غير اخلاقي‌ ميدانم. يک سيستم قضايي‌ خوب بايد از ارتکاب چنين اعمالي جلوگيري کند نه اينکه خودش هم آنها را انجام دهد و يا يک قرباني را که دستش از همه جا کوتاه است در شرايطي قرار دهد که يا مجرم را ببخشد يا خودش هم چنين عمل زشتي را انجام بدهد. شايد به نظر شما کور کردن کار چندان شنيعي نيست اما آيا اگر حرف تجاوز بود باز هم به نظرتان اين کار زشتي نبود که قانون براي مجازات يک متجاوز خودش يا قرباني را در عمل زشت تجاوز شريک کند؟ در جواب شما ، نه ابدا به نظر من قانون نبايد در زندان‌ها را باز کند. اتفاقا وقتي‌ مجرمي مرتکب عملي‌ چنين شنيع ميشود بايد حتما از جامعه جدا شود و تا وقتي‌ هم که از متنبه شدن او مطمئن نشده اورا به جامعه برنگرداند (بحث تنبيه و باز پروري‌ بحث طولاني است براي خودش) اما اينکه از قرباني که معمولاً شرايط روحي‌ خوبي‌ ندارد بخواهد بجاي قاضي بنشيند‌ و دو راه هم بيشتر پيش پاي او نگذرد، انتقام و شرکت در يک عمل وحشيانه يا بخشش کاري اشتباه است. در درجه بعد هم قانون بايد سعي‌ کند تا جايي‌ که ميتواند به قرباني در اعاده معادل هايي‌ براي آنچه از دست داده است کمک کند نه اينکه از او يک جلاد بسازد. نميدونم چقدر صحبتهاي خود آمنه را در اين مدت دنبال کرديد اما خود او حرف‌هاي بسيار خوبي‌ در اين زمينه داشت. مثلا کمک مالي براي انجام جراحي يا حمايت‌هاي ديگر. در درجه آخر هم قانون بايد سعي‌ کند در برنامه‌هاي آموزشي و فرهنگي‌ کارهاي بسياري انجام دهد، مانند پرهيز از خشونت، عدم مالکيت مردانه بر زنها نه اينکه خودش سر ميدان‌ها بساط دار زدن و شلاق زدن راه بيندازد تا کوچک و بزرگ تماشا کنند و قبح اين اعمال خشن بريزد