خاطره قشنگي بود

من حدود شش يا هفت سال در يكي از مدارس دخترانه اصفهان امام جماعت بودم بعضي از سالها بود كه واقعا دلم مي سوخت به حال اين دختراي بيچاره اي كه زير دست پدر و مادرهاي نميدونم بگم چجوري بزرگ ميشدن جشن تكليف اسمش بود ولي از چيزي كه خبرنبود فقط تكليف و عبادت

اركستر و بازيگرهاي صدا و سيما و چادرنمازهاي مدل عروسكي و ... آدم چي بگه؟

سلام

جالب بود-اگرچه سرا دلسوزي نداشتن-چون اگه 6سال ديرتر تكليف ميشن يعني 6 سال كمتر گناه و6سال كمتر عذاب وجدان و...

ياد جشن تكليفمان بخير !

چه در مدرسه و چه خانه

چقدر غصه خوزدم و گزيه كردم كه مدرسه مار ا مانند جشن تكليف سال قبلش براي اقامه ي نماز پشت سر رهبري به مرقد امام نبرد...

انگار ديگر بعد از اين غصه هيچ كدام از شادي هاي جشن رنگ نداشتند...

ما که هميشه دلمون واسه دخترا مي سوزه ولي خيلي خوب حستون رو منتقل کرديد.
آفرين

سلام

وبلاگت زيباست

ولي دلت نسوزه

دلت براي اين بسوزه كه در جامعه ما زنان اين پرستاران الهي و اين موجودات با احساس و فرشتگان با اختيار در ميان هم جنسانشان و مردان هنوز شناخته نشده اند

" موعود فرا رسيد، همه با چادر هاي سفيدشان در مصلي قدس قم جمع شده بودند، در دلم به خدا مي گفتم :" خدايا! خيلي دوست دارم، مي دوني چرا؟ آخه هميشه دلم ميخواست يه عالمه با شما حرف بزنم ، ولي خجالت مي کشيدم، چون فکر ميکردم خيلي کار داريد و وقت نداريد صحبت ما بچه ها رو بشنويد، مامان ميگه، وقتي نه سالت شد، يعني تو ديگه بزرگ شدي، نبايد کار بدبد بکني، خدا هم اينقدر برات وقت ميزاره که نگو. ولي خدايا مي دوني چيه؟ دلم براي پسرها مي سوزه، اخه اونها شيش ساااال بيشر از ما بايد صبر کنند!"
اين نشون ميده از همون انفوان كودكي كودن بودي !

راستي يه چيزي! چقدر خوبه كه مطلب هم درباره ايرانياني كه ميرن خارج و ديگه حجاب ندارند! (حتي نخبه ها!!!) بنويسي. من كه خيلي تعجب كردم، شايد چون ديگه از نخبه ها انتظارش نمي رفت. اگه تونسي يه مطلب طولاني بنويس و تجزيه و تحليلشون كن.

خاطره خوبي بود.

سلام
قبل از جشن تکليف عجب شيطنت هايي مي کرديا

يعني بدش همه رو ترک کردي؟

چند روز پيش ديدم آلبوم عكس جشن تكليف يكي از دختر ها رو جشن تكليف كه نگو چشن نامزدي بگو دختر نه ساله آنچنان با آرايش مو ها شينيون شده و ژست هاي مختلف عكس انداخته بود كه اگر نمي دانستيم فكر مي كرديم اين دختر خانم كمي زود تر از موعد رفته خونه ي بخت...ياد جشن تكليف خودم و چادر نماز آبيم و عكس هايي افتادم كه توي همشون فقط خودم روسري سرم بود... دلم براي اون دختر سوخت....تو عكس جشن تكليف من خبري از آرايش و رقص و مدل مو نبود فقط يك خانه بود با يك مامان و بابا و يك خواهر و برادر كه از من در حالت هاي مختلف نماز عكس مي انداختند ركوع سجده....دلم سوخت براي آن دختر كه روز جشن تكليفش معلوم نبود به اجبار كي به اون حال و روز در اومده بود! دلم سوخت....

اگر در ساخت پادکست يا توليد ويديوکست و يا خلق يک نوشته و تصوير در وبلاگتان مهارت داريد، از شما دعوت مي کنيم تا يکي از ثبت نام کنندگان در 14 سفر کربلاي "سوگواره وبلاگ نويسان عاشورايي" باشيد.

لطفا قبل از ثبت نام حتما "شيوه نامه" را بخوانيد.

با تشکر
دبيرخانه دومين سوگواره وبلاگ نويسان عاشورايي

اي بابا!
اومدم بگم:« اول»
انگار اينجا هيچوقت نميشه اول شدا!

سلام خواهر

چرا فقط دلت واسه پسرا سوخت؟! دلت واسه ما بچه هاي زمان جنگ هم بسوزه...

وقتي من به سن تکليف رسيدم جنگ بود و بمباران. کسي به فکر جشن تکليف گرفتن براي ما نبود و هيچ کسي هم به تکليف رسيدنمون را بهمون تبريک نگفت. تازه يادمه که از هفت سالگي ما به ما گفتند به شما واجبه نماز بخونيد و روزه بگيريد. يعني اون موقع ها من فکر ميکردم از هفت سالگي به سن تکليف رسيدم. چادر را هم كه از پنج سالگي به سرمون انداختند. هر چند كه همه ي اينها بدون هيچ گونه تشويق و به اجبار بود. ولي بعد ها كه كمي بزرگتر شدم و خودم تونستم خوب را از بد تشخيص بدم همه ي اينها را با علاقه پذيرفتم و از داشتنش احساس غرور كردم. ولي هميشه آرزو داشتم كه اي كاش من هم وقتي براي اولين بار چادر سر كردم و اولين باري كه نماز خوندم و اولين باري كه روزه گرفتم تشويق ميشدم.

بگذريم. گذشته ها گذشته. انشاء الله ما براي دخترانمون از اين خاطرات خوش پديد آوريم.

موفق باشيد.