سلام
به نظر من زيباترين ديدگاه در تقبيح كساني كه با ابروي افراد از طريق پرداختن به زندگي خصوصيشان بازي ميكنند در اين مطالب بيان شده است.
بشر آنجا ادعاي خدايي ميكند و خواسته يا نا خواسته به شرك جلي يا خفي گرفتار ميگردد كه صفات عيب پوشي و توبه پذيري حضرت باريتعالي را ناديده بگيرد و خود را بالاتر از خالق يا همطراز او بداند.
آيا كسي كه زودتر از يوم تبلي السراير در مقام كشف عيوب ديگراني كه چون خودش غير معصوم از خطايند بر آيد و همانند داناي به غيب با صلابت و حتي سوگند جهت تاكيد خبر واحدي بر آيد معتقد به بندگي خداست؟
دوستان عزيز فقط با ملاحظه ادله و شواهد و شرايط لازم براي اجراي حدي از حدود الهي به خوبي در خواهند يافت كه آبروي يك انسان( حتي خطاكار در آن مراتب) چقدر در پيشگاه خداوند مهم است.
