راهی

حتی خودم هم بعد از گذشت چند روز و سرد شدن خبر، دیگر حوصله نمی‏کنم متنی درمورد آقای خسرو شکیبایی بخوانم. این را می‏نویسم برای نوشته‏شدن نه تنها خوانده‏شدن! برای ادای دین به لحظاتی که پشت قاب شیشه‏ای با هنرمندی ایشان گذراندم.
خبر فوتشان را که شنیدم دوستی پرسید:« خسرو شکیبایی را می‏شناختی؟! » نمی‏دانم شاید به خاطر وبلاگ همه فکر می‏کنند فقط آیات عظام تبریزی، مشکینی، اشتهاردی و از این قبیل را می‏شناسم و برایشان فاتحه می‏خوانم.
باید بگویم با « خواهران غریب » مرحوم  شکیبایی همبازی شدم؛
 با « کیمیا » گریستم؛
 با « خانه سبز» جوانه زدم
و دو روز قبل از رحلتشان با « اتوبوس شب » راهی شدم.
روحشان شاد