زهی خیال باطل...

هر گز با کسی که می دانید پیروز نمیشوید، جنگ نکنید. به ویژه انکه شماباید برای کارتان دلیل بیاورید، اما نه با جنگ. اخیراوقتی میخوانم یا مشنوم که برای مقابله برنامه غنی سازی  هسته ای کشورمان گزینه جنگ پیشنهاد میشود. ان را گزینه این بی ارزش و فاقد هوشمندی لازم می دانم. در بسیاری از گردهمایی های بین المللی عبارت "همه گزینه ها باز است" به عنوان پیشنهاد مطرح شده است. حتی بعضی از این دیوانه ها یک بازی کامپیوتری ساخته اند تا به خیال خود انچه را که می اندیشند عملی کنند. کشور ما، کشوری مهم است و جدا از امپراتوی بزرگ گذشته اش نیست. انها نمی دانند که ما چهارمین تولید کننده نفت در جهان هستیم. پایتخت ما، تهران است که مساحتش به اندازه نیمی از شهر بزرگ لندن است.
وقتی همه رفتارهای دیپلاماتیک را مرور میکنم. به نظر می رسد بسیاری از انها مخالف پیمان نامه "ان پی تی" هستند. کلوپی خودمانی از کشورهای دارای انرژی هسته ای که بسیاری را پشت در گذاشته اند، شکل گرفته است. برای ثابت کردن این موضوع می توان شبه جزیره کره را مثل زد. اگر چه کره شمالی همواره از دست یابی به بمب اتم منع شده اما امریکا کره جنوبی را به فناوری هسته ای مجهز میکند. امریکا از اسرائیل حمایت می کند. هند و پاکستان برای دفاع به بمب اتم مجهز هستند و یکدیگر را تهدید به استفاده از ان میکنند. اما هر سه کشور مخالف نظارتهای ان پی تی بر تاسیسات هسته ای خود ، از دوستان نزدیک امریکا هستند...
 عراق و افغانستان هم، هم مرز ایران هستند توسط کشوری اشغال شده اند که مجهز به سلاح اتمی است. قبل از این هم رژیم صدام به ایران تجاوز کرد. حال چگونه ما می توانند بگویند که درست نیست ما از خودمان بمب اتم داشته باشیم؟!
ایران اتمی نشانه از اشتباهات غربی هاست که در سخنان و سر مقاله هایشان مرتکب شده اند.
من نمی توانم ببینم که چگونه غربی ها برای متوقف کردن برنامه غنی سازی مان بسیج شده اند. در حالی که در سال های اخیر تولید سلاح های اتمی در عالی ترین سطوح بین المللی انجام می گیرد. مراکز هسته ای کشورمان با دقت کامل در مناطق مختلف زیر زمین پراکنده است و اگربمب افکن های امریکایی در انتخاب هدف های خود دقت لازم را به خرج ندهند، مردم غیر نظامی هدف قرار می گیرند. این اقدام دستاویز خوبی را در اختیار مخالفان غرب قرار می دهند. عده ای در غرب معتقدند که تحریم های شورای امنیت راهی موثر برای توقف برنامه هسته ای ایران است. محروم کردن فوتبالیست های ایرانی در اروپا ، بایکوت کردن هنرمندان ایرانی، محروم کردن ایرانی ها از تبادل دانش بامراکز اکادمیک جهان، تحریم های اقتصادی، مسدود کردن حساب های ایران در بانکهای بین المللی و لغو هر گونه قرار داد تجاری با ایران نهایت اقداماتی است که می توان برای مواجهه با ایران انجام داد...
با آنکه احمدی نژاد رئیس جمهور است اما رفسنجانی هنوز نفوذش را حفظ کرده است. دولت ایران دیکتاتوری صدام یا حکومت مطلقه طالبان نیست. ایران دارای کاندیدهایی زیرک اما سنتی است. همه این استدلال های دم دستی نشان می دهد که ما ایرانی ها نمی خواهیم سلاح اتمی درست کنیم.
در همین روزهایی که مقامات امریکایی در عراق حضور دارند، دولت همسو با ایران و شیعه در عزاق سرکار امده است. موقع انتخابات عراق یا افغانستان که می شود تمام پوستر های تبلیغاتی کوچه های ایران را تزئین میکند. هر چه قدر بوش جامانده و الان هم اوباما و بلر فکر می کنند که عراق امروز نتیجه تاخت و تاز انهاست اما عراق کنونی چیز دیگری را نشان میدهد. تاثیر ایران بر عراق کاملا محسوس است. نمیدانم چه موقع می خواهند قبول کنند که انها صدام را در عراق سرنگون کردند وشیعیان همسو با ایران را به عرش حکومت رساندند. انها نمیتوانند منکر نتیجه سیاست های خودشوند. دموکراسی نیم بند عراق باعث قدرتمند تر شدن کشورما شده است. کشور ما قدرت اول منطقه است. اقای بوش جامانده ، اوباما و بلر حال که شما ما را به چشم یک مهره منطقه ای می بینید بهتر است قبول کنید که این مهره قابل جابجا شدن نیست و مانند کوه سر جای خود ایستاده...
لینک مرتبط : حمله به ایران