زبان خارجکی

آن اوایل که تازه وارد حوزه جامعة‏الزهرا شده‏بودم شنیدم یک واحدی اختیاری زبان خارجه هم جزو واحدهای سطح دو هست.( فکر کنم درس سه واحدی بود.) با استادش هم آشنایی دوری داشتیم. می‏گفت خیلی پیگیری کرده تا بالاخره مسئولان راضی شدند زبان خارجی به صورت اختیاری ارائه شود. خیلی دوست‏داشتم در اولین فرصت این درس را بگذرانم اما الان دیگر زبان را جزو واحد ها نمی‏بینم.
حتی مکالمه عربی هم در جامعه‏الزهرا غریب است. البته اواخر این ترم واحد فرهنگی طلاب به همت چندتن از طلبه‏های فعال و خوش‏ذوق، چند کلاس جنبی گذاشته‏بود که یکیش هم مکالمه عربی بود؛ اما هنوز تا وقتی که بتوانیم یک منبر عربی برویم خیلی مانده!
برای خواندن واحدهای زبان دانشگاه هم خیلی عجله داشتم. زبان عمومی را که همان ترم یک خواندیم و زبان تخصصی هم در اسرع وقت گذراندم. خب، مقداری به دایره واژگانم افزوده‏شد و دیگر از خواندن سایت های انگلیسی نمی‏ترسم. کاربردهای زبان انگلیسی مشخص است و نیاز به توضیح ندارد. آرزو دارم روزی بتوانم وبلاگ انگلیسی بنویسم.
چند خط بالا را نوشتم چون الان مطلبی خواندم در مورد زبان خارجی در حوزه‏های علمیه از دید مقام معظم رهبری. فکرش را نمی‏کردم ایشان به این مسئله هم توجه داشته‏باشند. کاش مسئولان حوزه‏های علمیه بیشتر به توجهات ایشان توجه می‏کردند!

« ارتباط شما با مسائل جهانی، با فرهنگ‏های جهانی، با مطبوعات جهانی، با کتاب‏ها و با پیشرفت‏های فرهنگی و علمی از این نظر که شما را تکمیل‏خواهد‏کرد فوق العاده حایز اهمیت است.
شما از اول انقلاب نگاه کنید... مرحوم شهید بهشتی را به عنوان یک مثال ببینید. او آدمی بود که با مسائل جهانی مرتبط بود. از خصوصیات شهید عزیزمان این بود که دو زبان خارجی را خوب می‏دانست. ایشان در محافل می‏توانست هم به زبان آلمانی و هم به زبان انگلیسی سخنرانی‏کند. البته زبان عربی را هم بلد بود و به این زبان سخنرانی می‏کرد. خود این آشنایی با زبان بیگانه به این مرد چنین تمکنی داده‏بود و آن، بصیرت بود.
طرف دیگر قضیه هنگامی که با این ابزار _ یعنی ابزار زبان خارجی_ مجهز بشوید جنبه فعالیت و فاعلیت و نفوذ شماست؛ همان اثر گذاشتن روی افکار دیگران. بالاخره مترجم نخواهد‏توانست حرف دل انسان را آنچنان که انسان می‏خواهد بیان کند.
امروز در جامعه ما آن کسانی که بتوانند با زبان‏های زنده دنیا صحبت‏کنند و معارف الهی و پیشرفت‏های فکری و فرهنگ اسلامی را برسانند خیلی کم هستند و این خلأ باید به گونه‏ای پر شود.
الان اگر بگوییم طلبه زبان خارجی لازم دارد و بگوییم امروز در دنیایی که این همه به علم وصل است اگر کسی بخواهد به طور کامل مفید باشد باید زبان خارجی را بداند، می‏گویند: « طلبه وقت ندارد! » راست هم می گویند. واقعا با این وضعیت طلبه وقت ندارد؛ ولی اگر در وقت صرفه‏جویی کنیم طلبه می‏تواند به تعلیم زبان خارجی هم بپردازد.»
 از کتاب: نظام آموزشی حوزه از نگاه عالمان، مرکز تدوین و نشر متون درسی (متون)

• قسمت هایی از متن را ویراست و خلاصه کردم. ( وقتی سخنرانی مکتوب بشود باید زبانش هم زبان نوشتاری شود.) درس هم که می‏خوانم همیشه باید اشکالات تایپی و ویراستاری کتاب را تصحیح کنم. به نظر من اگر دانستن زبان خارجی مستحب باشد تسلط بر ادبیات فارسی واجب عینی است!
• در مورد توجه حوزه‏های علمیه برادران و دیگر حوزه‏های علمیه خواهران به زبان‏های خارجی اطلاعات زیادی ندارم. شما چه می‏دانید؟