معرفت عاشورایی...

صبح عاشورا وقتی چشم گشودی، صدای محو طبل­ها و سنج­ها جملۀ «و صدای پر مرغان اساطیر می­آید در باد » سهراب را در خاطرت زنده می­کند و تو آدم همیشگی نیستی، اضطراب را در همۀ ارکان عالم حس می­کنی، در ژرفای هر چیزی عکس خون را می­بینی و تحیر آرام آرام در تمام جانت حلول خواهد کرد. با خود می­اندیشی که چرا روز آتش و لحظۀ ... ذره­ها نپراکندند و قیامت قیام نکرد؟

این لحظه را قدر بدان، پیمانت را ببند، عهدت را محکم کن، لبیک را بگو ...

حسین فاطمه(ع) فقط همین چند روز را به دنبال من و تو می­آید و پس از آن ماییم و یک سال غربت و تنهایی و یاد حسین(ع).

وحسین(ع) گفت: یاد مرا در زیارت عاشورایم بجویید ...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شنیده­ام بعضی­ها برای اینکه تکانی بخورند به خدا گفته­اند: خدایا! چه می­شود همیشه محرم باشد؟ که حسّ کار خوب همیشه با ما باشد؟

باید گفت: نظرتان چیست که خدای قادر متعال هر سالی یک حسین را قربانی کند، شاید منتی گذاشتید و از خواب غفلت برخاستید.

این چه تن پروری است؟ که خود را به باد هوس بسپاریم، آن­گاه محرم­ها و صفرها و ... رافقط برای میل به کار خوب دوست بداریم و خود را محب حسین بنامیم.

در حالی که شیعۀ آل علی باید آنچنان شیفته و عاشق و مشتاق باشد که از یک ماه محرم توشۀ یک سال خود را برگیرد و کربلای حسین(ع) آنقدر با عظمت هست که شنیدن ماوقعش آنهم در چهارده قرن پیش، هستی را در نظر انسان تیره و تار ­کند.

اشکی که بر حسین(ع) و خاندان گرامی­اش می­بارد و جامه­ها را مرطوب می­کند تغییرات بزرگی را به انتظار نشسته است.

چرا از یاد می­رود که ذره ذرۀ وجود حسین(ع) فدایی راه نماز شد؟!