یک کوره اجتماعی

« . . . کَی لا یَکونَ دَُولَة بَینَ الأغنیاءِ مِنکُم: . . . آن غنیمتی که خدا از مردم قریه­ها نصیب پیامبرش کرده، از آن خداست و رسولش و . . . و یتیمان و مسکینان، تا ثروت میان توان­گران شما دست به دست نگردد.»

_{«سوره حشر، آیه7»}

        برای بقاء اجتماع، چه چیزی مهم­تراز گشودن رگ­هایی است که از ثروت­های انباشته عده­ای مسدود گشته­اند؟ ثروت­هایی که به جای حیات، مرگ جامعه را ضمانت می­کنند.

        می­توان امانت دقائق شب و روز را صرف زدودن غمی از چهره­ای خسته کرد، ولی فرصت­ها همچنان از دست می­روند و ابرها می­گذرند . . . ! ساده­انگاری است اگر عامل گشودن این بیراهه را فقط سوء تدبیر بدانیم، چرا که جای پای عدالت ستیزی به خوبی پیداست.

        «مدیری که بنابراصل عدالت انجام وظیفه کند به گونه­ای برنامه ریزی و عمل می نماید که مردم به امنیت اقتصادی برسند و دغدغه معاش نداشته باشند و از اسارت مشکلات اقتصادی آزاد شوند. مدیریت جامعه با اهتمام بر عدالت اقتصادی، مردمان را از بندگی اقتصاد و از بردگی مترفان آزاد می­سازد و زمینه درست بندگی خدا و سیر به سوی کمال را فراهم می کند.»

        و امید یک چشم خسته و یک دست پینه­بسته برای مجازات یک مفسد اقتصادی چقدر قابل درک است . . .
ولی چرا . . . ؟!

لینک مطلب