یک سؤال ساده از جنبش سبز

خدا در قرآن می‌فرماید:
- هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى‏یابى که با دشمنان خدا و رسولش دوستى کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند. (مجادله/22)
- اى کسانى که ایمان آورده‏اید! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید! (ممتحنه/1)

امام خمینی(ره) نیز می‌فرماید: آن روزی را که امریکا از ما تعریف کند باید عزا گرفت. آن روز ... معلوم می‌شود در ما اشکالی پیدا شده است.
در جای دیگر می‌گوید: من صریحا می‌گویم، ما نمی‌خواهیم نه غرب و نه شرق، از ما تعریف کنند. نمی‌خواهیم روشنفکران غربزده و قلمداران خودفروخته از ما تعریف بکنند.
یا در جای دیگر: اگر چنانچه امریکا از ما تعریف کند و روزنامه‌های امریکا از ما تعریف کنند، آن وقت است که باید مردم بگویند چه است قضیه؟ یک قضیه‌ای است که دارند تعریف می‌کنند! 

این سخنان را فصل الخطاب برای دوستانی می‌دانم که نه در شعار، بلکه در عمل هم پیرو و مرید امام خمینی(ره) هستند. البته برای باقی دوستان، حکم عقل باید کفایت کند که دشمن، خیرخواه انسان نمی‌شود که اگر بشود، دیگر نامش دشمن نیست. و به همین دلیل ساده‌ی عقلانی و بدیهی است که امام معتقد است اگر دشمن ازتان تعریف کرد، درباره‌ی خود شک کنید.

این روزها ولی، حرکات جنبش سبز، مکرر از طرف دشمنان مهر تأیید می‌خورد، حمایت می‌شود و به ادامه‌ی آن تشویق می‌شوند. غیر از حمایت و تأمین شبکه‌های ماهواره‌ای و رادیویی، نمونه‌های حمایت‌های جسورانه‌شان را، تنها در چند روز اخیر ببینید:

- اوباما از اغتشاشات ایران، حمایت کرد. (+)
- حمایت آشکار اوباما و نخست‌وزیر انگلیس از اغتشاشگران در ایران. (+)
- فرانسه از آشوبگران روز عاشورا حمایت کرد. (+)
- مریم رجوی از حرمت‌شکنان عاشورا حمایت کرد. (+)
- پیام حمایت رضا پهلوی از اغتشاشگران. (+)

این‌ها البته غیر از تأییداتی است که از زمان انتخابات تاکنون صورت گرفته است.

اگر بگذریم از دوستانی که اصولا آمریکا و غرب را دیرینه‌ترین و دلسوزترین دوست خودشان می‌دانند، این سؤال ساده که چرا غرب، این‌قدر برای دوستان سبز، دل می‌سوزاند و دایه‌ی مهربان‌تر از مادر شده است؛ تاکنون از جانب سبز‌ها پاسخی دریافت نکرده است. مگر اینکه حیثیت مبارزاتی‌شان این گونه اقتضا کند که در این شرایط، منکر دشمنی این‌ها بشوند!
و آیا حقیقتاً این پاسخ ساده‌لوحانه که «غرب، هر غلطی دلش بخواهد می‌کند؛ ما به او و مزخرفاتش چه کار داریم؟» منطقا می‌تواند پذیرفته شود و از میان‌بَرنده‌ی فرصت‌هایی باشد که این دوستان –خواسته یا ناخواسته- برای سوء استفاده در اختیار دشمنان قرار می‌دهند؟