اینبار حرف از یک نفر نیست

نمی دانم چقدر در مورد کاروان بین المللی «الی بیت المقدس» شنیدید.

کاروانی که بیش از 100 کشور دنیا از ادیان و مذاهب گوناگون که وجه مشترک همگی ایشان ضدصهیونستی بودن آنهاست دور هم جمع شدند تا در 30 مارس 2012 به سمت قدس حرکت کنند. و مساله «حق بازگشت آوارگان» را از طریق همراهی ملت ها در حرکت به سمت قدس از سطح نظری به عرصه میدانی بکشاند و مساله آزادی قدس شریف را از طریق همراهی نمایندگان افکار عمومی سراسر جهان در افکار عمومی دنیا برجسته کند.

در طی این مدت، شور ذوق وصف نشدنی در بین تمام کسانی که تلاش کردند تا این حرکت شکل بگیرد نمایان بود.

خواننده ای بخاطر این حرکت ترانه اختصاصی تولید می کرد، دیگری انواع کاریکاتور را می کشید تا فضاسازی قبل از حرکت شکل بگیرد، آن یکی خبرها را رصد می کرد، یکی دیگر طرح های مختلفی برای این حرکت می کشید و هدیه می کرد به این کاروان، گروه های مختلفی کلیپ تولید می کردند و منتشر می کردند، هر کسی هم در اینترنت فعال بود شروع می کرد به فعالیت در پیج های مختلف در فیس بوک و ...

همه ی اینهایی که گفتم به چندین زبان و توسط عاشقان آزادی بشریت در سرتاسر دنیا انجام می شد. عاشقانی که زمزمه ی لب شان همگی شده بود شهادت شهادت شهادت ...

شور و شوق بچه ها اینقدر پر حرارت بود که ماه ها قبل بدن رژیم صهیونیستی را به لرزه در آورد، بطوری که این رژیم غاصب شروع کرد به رصد اخبارهای کاروان و انتشار مقالاتی ضد این حرکت، و مثل همیشه کسانی را که  در این طرح همکاری می کنند را متهم کرد به تروریست بودن! و سوابق شان را بررسی کرد!

هفته ی گذشته ایران میزبان کاروان آسیایی این حرکت بزرگ بود، کاروانی متشکل از 20 کشور آسیایی!

حضور و صحبت های بچه های کاروان آسیایی یک طرف، شور و شوق مردم ایران و استقبال گرم شان در شهر های زهدان، قم، تهران، تبریز و ... طرف دیگر!

در این مدتی که بچه ها میهمان ایران بودند، اینقدر صحبت های پرحاشیه و پرخاطره برایمان گذشت که هر کدام برای خودش دنیایی از حرف ناگفته ست.



بچه های گروه مرسی اندونزی، خانم های کشمیری و در دل های آنان، ترفندهای اجازه گرفتن دختران هندی از خانواده شان برای پیوستن به این کاروان، طرز تفکر هندو ها از فضای ایران، صحبت های اقایان تاجیکستان و آذربایجان در مورد فضای کشورشان، تلاش گزارشگران تلویزیون دهلی نو برای به تصویر کشیدن چهره ی واقعی ایران و تهیه گزارش های مختلف، شعارهایی که بچه ها به زبان های مختلف می دادند در حالی که اکثرشان به زبان دیگری آشنایی نداشتن! اشک ها و دعاهای شبانه ی جوان اندونزیایی برای دیدار با رهبر، و ...

اینبار حرف از یک نفر نیست، اینبار حرف از میلیون ها انسان آزاده ست که بدون هیچ سلاح و خشونتی به سمت مرزهای فلسطین برای آزادی قدس حرکت می کنند....

لحظه لحظه پشت صحنه های این کاروان را می توانید از این لینک دنبال کنید.

عکس های حضور کاروان در ایران را در ادامه مطلب ببینید.
ادامه مطلب...


کلمات کلیدی : فلسطین، اسرائیل، کاروان الی بیت المقدس، دختران آسیایی، زنان کشمیری، طه حسنی

روز جهانی قدس سبز؟!

نویسنده‌ی مطلب: گلسا

امام خمینی، در سال 58، در پی بمباران جنوب لبنان توسط اسرائیل، آخرین جمعه‌ی رمضان را به نام روز جهانی قدس نامیدند و درباره‌ی آن فرمودند:

روز قدس فقط روز فلسطین نیست، روز اسلام است؛ روز حکومت اسلامى است. روزى است که باید جمهورى اسلامى در سراسر کشورها بیرق آن برافراشته شود. روزى است که باید به ابرقدرت‌ها فهماند که دیگر آن‌ها نمی‌توانند در ممالک اسلامى پیشروى کنند. من روز قدس را روز اسلام و روز رسول اکرم(ص) مى‏دانم، و روزى است که باید ما تمام قواى خودمان را مجهز کنیم(1).

کم‌کم این سنت در کشورهای مسلمان پا گرفت و چیزی نگذشت که از دایره‌ی کشورهای مسلمان و عرب هم فراتر رفت و به عنوان روز اعتراض به صهیونیسم، در جهان قوت گرفت. و حالا مردم در کشورهای مختلف، از جمله در بزرگ‌ترین کشور ِ دست‌پروده‌ی اسرائیل، یعنی آمریکا، در این روز راهپیمایی می‌کنند و به این ترتیب انزجار خود را از آن رژیم نشان می‌دهند.

روز قدس، علاوه بر تازه نگهداشتن یاد فلسطین و ظلم اسرائیل، هر سال یاد و نام اسلام و امام خمینی(ره) را در جهان زنده می‌کند.

امسال اما، در ادامه‌ی سوء استفاده از جریانات بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری، بعضی دوستان، این روز را به نام «روز جهانی قدس سبز» نامگذاری کرده‌اند و آن را فرصتی می‌دانند برای ادامه‌ی اعتراضات خود. اعتراضاتی که نه «جهانی» است و نه به «قدس» مربوط است! و اعلام کرده‌اند که در این روز، یک صدا فریاد خواهند زد: «نه غزه، نه لبنان؛ جانم فدای ایران»!

حالا بد نیست فارغ از اینکه منشأ این شعار، عوامل ناآگاه داخلی‌اند یا عناصر مغرض خارجی، یک نگاهی به آن بیندازیم.

- روز قدس، همان‌طور که از اسمش برمی‌آید، روز اعلام حمایت از فلسطین و برائت از اسرائیل است. دو نکته‌ای که شعار ساختگی سبز، فاقد آن است. «روز قدس سبز»، هیچ ربطی به «قدس» ندارد!

- روز قدس، روزی بود که توسط امام خمینی(ره) پایه‌گذاری شد. حالا از دوستان سبز باید پرسید، پیروی خط امام را از شما باور کنیم یا حذف نام امام و هدف ایشان از این روز را.

- همان‌طور که گفته شد، روز قدس، به یک روز جهانی برای اعتراض و اعلام انزجار نسبت به صهیونیسم تبدیل شده است. در حالی‌که شعار سبز، صرفا یک جمله‌ی احساسی و وطنی است و طبعا پتانسیل جهانی شدن ندارد. این شعار برخلاف آنچه که روز قدس در بطن خود دارد، گستره‌ی فراگیری ِ محدودی دارد؛ چنانکه حتی همه‌ی مردم ایران را هم دربرنمی‌گیرد و این ناشی از خردنگری و دید محدود سازندگان و پردازندگان آن است.

- باید پرسید در شعار «نه غزه، نه لبنان؛ جانم فدای ایران» منظور کدام ایران است؟ ایرانی که نه قوانینش را به رسمیت می‌شناسید، نه مردمش را می‌بینید و نه نظر اکثریت آنان را می‌شنوید؟ شما از کدام ایران سخن می‌گویید؟!

1. صحیفه‌ی امام؛ ج 9؛ ص 278

چند خطی حاشیه بر پیام مقام معظم رهبری

در دفاع از مردم غزه، محکومیت اقدامات اسرائیل و پیام و بیانیه صادر کردن کاری کم‌هزینه، خبرساز و آسان است. کاری که حتی دختر همسایه‌ی ما یا سوپری سر کوچه هم می‌تواند انجام دهد؛ البته بماند که بعضی احزاب سیاسی، به زور دوربین و میکروفن چیزهایی بروز دادند!
«ما جمعی از فلان آدم‌ها این اقدامات جنایتکارانه را محکوم می‌کنیم و می‌گوییم چرا کشور‌های عربی ساکتند و اسرائیل هم باید چیز شود...»
از بس بیانه‌های بی‌خاصیت صادرشده به بعضی‌ها حق می‌دهم که نسبت به اثر این کار شک کنند. آخرش که چی؟! با این بیانه‌هایی که نفس صاحب‌بیانیه از جای گرم بلند می‌شوند کدام موشک اسرائیلی از هدف منحرف می‌شود؟ رنج کدام مادر داغدار فلسطینی التیام می‌یابد؟
اغلب بیانه‌ها و پیام‌ها اینطورند؛ اما بعضی‌شان فقط خطابه و خبرسازی نیست؛ جهت‌دهی به افکار و بیانه‌هاست، هدایت مبارزات است، من می‌گویم فرمان است!

پیام رهبر معظم انقلاب درباره مصیبت هولناک قتل عام مردم مظلوم غزه را حتما خوانده‌اید. ایشان در انتهای پیامشان می‌گویند ملت‌های مسلمان می‌توانند با عزم راسخ خود این مطالبات را تحقق بخشند یا در جای دیگر می‌گویند:  مسئولان کشور را به ادای وظائف خود در این حادثه‌ی غم‌انگیز فرامی‌خوانم. همین جمله کافی است که متن پیام را یک فرمان که از جانب رئیس کل قوا صادر شده‌است ببینیم. فکر کنم نیاز به توضیح نباشد که سخن من با کسانی‌ است که همیشه دم از جانفشانی در راه رهبر  و انقلاب می‌زدند و وای اگر خامنه‌ای حکم جهادم دهد و ارتش دنیا و این چیزها. حالا آقای خامنه‌ای آنطور که شما کفش‌پوش شده‌اید هنوز حکم جهاد نداده‌اند که بروید سینه‌سپر کنید در مقابل توپ تانک مسلسل؛ اما خواندن این پیام رسا و تفکر و عمل به آن که ازتان برمی‌آید؟
من در حد فهمم پیامشان را خواندم و پیش خودم دسته‌بندی کردم و سعی کردم بفهمم که اکنون وظیفه‌ام چیست. یک حالت اضطرابی الان برای همه پیش آمده؛ یعنی هم به خاطر شلوغ‌بازی‌های صدا و سیما و رسانه‌ها تحت تأثیر قرارگرفته‌اند و هم احساس می‌کنند دست و پا بسته‌اند و کاری ازشان ساخته‌ نیست. عمل کردن به صحبت‌های آقا را برای خودم وظیفه می‌دانم و اگر نمی‌توانم کمک مستقیمی به غزه بکنم خیالم راحت است که به وظیفه‌ای که ایشان با بینش سیاسی وسیعشان گفته‌اند عمل کرده‌ام و با یک گل هم که انتظار ندارم بهار بشود!


آیت‌الله خامنه‌ای پیامشان را به خطاب سه گروه گفته‌اند.
1- سیاستمداران ( سران دولت‌های عربی مثل: مصر، اردن و ... ، سازمان کنفرانس اسلامی)
سکوت تشویق آمیزشان را بشکنند؛ زیرا به این سکوت و عدم حمایت از مردم مظلوم غزه مقامات جنایتکار صهیونیست گستاخانه آنها را هماهنگ و موافق با این فاجعه معرفی می‌کنند. هم‌چنین سران این کشورها باید جوابگوی مردمشان باشند که یقینا عزادار این فاجعه‌اند.
سازمان کنفرانس اسلامی هم باید به وظیفه‌ی تاریخی خود عمل کند و جبهه‌ی یکپارچه‌ای به دور از ملاحظه‌کاری و انفعال در برابر رژیم صهیونیستی تشکیل دهد.
2- علما ( علما و روحانیون جهان عرب و رؤسای الازهر)
وقت آن رسیده‌است که به واجب نهی از منکر و کلمه حق عند امام جائر عمل کنند؛ زیرا آنچه در غزه و فلسطین در جریان است به وضوح همدستی کفار حربی با منافقان امت برای سرکوب مسلمانان است.
3- روشنفکران  ( رسانه‌ها و روشنفکران جهان اسلام)
به مسئولیت رسانه‌ای و روشنفکری خود، بی‌تفاوت نباشند و رسوایی سازمان‌های حقوق بشر و شورای به اصطلاح امنیت را آشکار کنند.

واضح است که من نه سیاستمدار هستم نه عالم دینی. فقط یک وبلاگ دارم با روزی n تا بازدید و یک دوربین عکاسی. هر وبلاگی به نسبت بازدید و نفوذش رسانه حساب می‌شود و می‌تواند اثر گذار باشد. مثلا ، در جنگ اخیر اسراییل علیه لبنان شماری از وبلاگ‌ها قادر به افشاگری‌های مهم و قابل اعتنایی شدند. از جمله وبلاگ "لیتل گرین فوتبال" موفق شد جعلی‌بودن شماری از عکس‌های خبرگزاری‌ها را برملا کند. به نوشته روزنامه "نیویورک تایمز"، افشاگری‌ وبلاگ‌ها‌ در باره حمایت قاطعانه آقای "جو لیبرمن" از جنگ علیه عراق بود که سبب شد وی نتواند در انتخابات درونی حزب دمکرات رأی کافی را برای نامزدی مجلس سنا از منطقه "کونکیتکوت" کسب‌کند. در سوییس نیز شرکت معروف "نستله" اخیرا ناچار‌شد نسبت به افشاگری وبلاگ‌ها در مورد وجود برخی مواد خطرناک در جعبه یک نوع از شکلات‌های خود واکنش نشان دهد و آن‌ها را از دور خارج سازد.
آقای خامنه‌ای فرمودند رسانه‌ها باید رسوایی سازمان‌های حقوق بشری و شورای به اصطلاح امنیت را بر ملا کنند. به نظرم این کار از عهده حقوق‌خوانده‌ها به خوبی برمی‌آید. که مثلا نقض اعلامیه‌های حقوق بشر، حمایت از زنان و کودکان را با جنگ اخیر بیان کنند. فرمودند بوش، پرونده‌ی خود را به عنوان جنایتکار جنگی قطورتر ساخت. این هم موضوعی است که می‌شود رویش کار کرد. نکته‌ی دیگر بی‌تفاوتی دولت‌های اروپایی است. فکر کنم وبلاگ‌نویسان مقیم کشور‌های اروپایی هم بتوانند روی این موضوع کار کنند. اگر مثل واقعه‌ی سامرا وبلاگی به زبان انگلیسی راه‌اندازی شود مسلما غیرفارسی‌زبانان هم فیض می‌برند! ( نمی‌دانم. شاید هم، چنین وبلاگی درست شده و من خبر ندارم) بمب گوگلی این سایت هم یک راه است.
دعا و کمک نقدی هم که همیشه لازم است. ( یک چیزی ته مغزم را قلقلک می‌دهد که بگویم دفاع نظامی!)  دیگر ذهنم به جایی قد نمی‌دهد! شما پیشنهادی ندارید؟!