دوباره

به نام خدا
نویسنده مطلب: گل بانو
وقتی «نیم پهلوی» هیکل قناصش را روی تخت پادشاهی ایران ولو کرد سند ایران را شش دانگ به نام آمریکا زد. از آنجایی که آمریکایی ها نسل در نسل آزادی خواه! و مروّج دموکراسی! بودند تعدّد احزاب ممنوع شد و فقط یک حزب تازه تاسیس از آن پس اجازه فعالیت سیاسی داشت؛ حزب رستاخیز به ریاست شاه خائن. بنابراین در انتخاباتی مثل مجلس، مردم به شخص رای میدادند. (اگرچه همه چیز از قبل توسط آمریکایی ها مشخص شده بود و رای گیری از مردم چیزی بیشتر از شیره مالیدن نبود.)
اما بعد از اینکه مردم انقلاب کردند و آمریکایی ها را بیرون کردند و به جمهوری اسلامی رای دادند به دستور حضرت امام منعی برای تعدّد احزاب نبود وحزب های زیادی فعالیت سیاسی می کردند. فکرش را بکنید بعد از هفتصد_هشتصد سال چپاول حکومت های استبدادی، ایران در سایه «مردم سالاری دینی» نفسی تازه کرد.
 طی دهه های گذشته دولتهای مختلفی با رای مستقیم مردم آمدند و رفتند. البته متاسفانه بعضی شان هم خیانت کردند اما حضرت امام و مقام معظم رهبری با وجود اینکه میدانستند مردم را فریب داده اند و با هزار کلک و دروغ رای مردم را گرفته اند کوچکترین دخالتی نکردند و اجازه دادند ایرانیان مردم سالاری دینی را تجربه کنند.
 «بنی صدر» وطن فروش در نطق تبلیغاتیش ادعا کرد از هیچ قدرتی نمی ترسد اما وقتی دست کثیف حزب بعث به خاک ایران دراز شد از ترس، فرمان قدرت های غربی را گوش کرد و اجازه نداد اسلحه و نفرات به جبهه ها اعزام شود و شد آنچه نباید می شد و دسته گلهایی  مانند شهید علم الهدی در هویزه به خاطر نرسیدن تجهیزات پرپر شدند.
دوره ما، دوره رای به اشخاص نیست بلکه نامزدها با قدرت احزاب بالا می آیند. پس باید دید که هر نامزد زیر علم چه تفکری سینه می زند؟ حرفی که نامزدها در نطق های تبلیغاتی شان میزنند حرف شخص خودشان نیست بلکه برنامه حزبشان است. ای کاش قانونی بود که بعد از انتخابات شعارها و وعده های نامزد ها را پی گیری میکرد و اگرکسی بعد از اتمام دوره اش به آنها عمل نکرده بود محاکمه میشد. از بنی صدر گفتم اما چرا راه دور برویم؟! احتمالا شما هم مثل من آن زمان نبودید اما باید دوره اصلاحات! را به خوبی به یاد داشته باشید:«واذا قیل لهم لا تفسدوا فی الارض قالوا انما نحن مصلحون».بقره/10
شعار تبلیغاتی آقای خاتمی(دوم خردادی ها)«توسعه سیاسی» بود اما بعد از هشت سال ما توسعه ای ندیدیم. هرچه بود «گفتن آن بی تمدن ها» بود و «شنیدن و چشم گفتن ما با تمدن چند هزار ساله». مهمترین دغدغه مردم تمام کشورها داشتن امنیت است بنابراین غائله «کوی دانشگاه» لکه ننگی بود بر کارنامه دولت اصلاح طلبان.جالب اینجاست که آقای میرحسین موسوی هم که با شعار«زنده باد مخالف من» به میدان آمده مسئول یکی از ستادهای تبلیغاتیش  از سرکرده های آشوبگران غائله «هجده تیر» است! تاریخ هیچگاه زنهای چادری و مرد های محاسن دار را که زیر دست و پای آشوبگران کتک خوردند فراموش نخواهد کرد. تاریخ هیچگاه یک سرباز نیروی انتظامی بی خبر از همه جا را که در زیر زمین دانشگاه توسط دانشجونماها شکنجه شد فراموش نخواهد کرد. چی؟«زنده باد مخالف من»؟بعد آقای خاتمی راه می افتد این طرف و آن طرف میگوید:«من کنت مولاه فهذا میرحسین مولاه»؟! تصوری که از مردم دارند غلط است.
امسال «سال اصلاح الگوی مصرف» است از همینجا به برادران و خواهران ستادهای انتخابی توصیه میکنیم سرمایه شان را هدر ندهند مردم بعد از این سال ها برای انتخاب خدمتگذارشان نیازی به این اسراف ها ندارند. اگر نامزدی مردمی باشد نیازی به ستاد و این بازی ها ندارد. یادش به خیر انتخابات چهارسال پیش یکی از دوستان ما را به بهانه صرف شام منزلش دعوت کرد و با شوق و ذوق فیلم تبلیغاتی دکتر احمدی نژاد را گذاشت و دسته جمعی دیدیم.
مردم واقعا از دروغ و دورویی دولت سابق خسته شده بودند. چه کسی پاسخگوست؟ آخر به چه اجازه ای سر خود غنی سازی اورانیوم و فعالیت دانشمندان انرژی اتمی مان را به تعلیق درآورده بودند؟!
در مطلب قبل درمورد «جومونگ» نوشتم. ببینید این چشم بادامی ها فیلم می سازند و روح دفاع و پهلوان پروری را ترویج میدهند آن وقت در دولت آقای خاتمی پول بیت المال در جیب روزنامه نگاران و فیلم سازانی خالی می شود که در نوشته ها و فیلم های خود «بزدلی» را به آنجا می کشانند که حتی هشت سال دفاع مقدس و از آن بالاتر مبارزات رسول خدا را هم زیر سئوال میبرند. بعد هم در مجلس ششم با کمال پررویی می گویند:«ما از آمریکا می ترسیم و به این ترس افتخار میکنیم.»
سبز یا هر رنگ دیگر فرق نمی کند. اشتباه نکنید! شما فقط خودتان را رنگ کرده اید.
وقتی که انسان از کاری که انجام داده رضایت دارد احساس خوشبختی میکند. چهار سال کم نیست. روزی که به آقای دکتر احمدی نژاد رای دادم خانواده مان دونفره بود و امسال که باز هم نامش را در برگه رایم مینویسم چهار نفره شدیم. و این منم که دوباره احساس خوشبختی خو اهم کرد. دوباره...

مساجد خاطره انگیزم

چندی پیش وبلاگ پیچک سر به هوا مرا به بازی‌ وبلاگی دعوت کرده بود که در آن از مساجد دوست داشتنی زندگی‌مان بگوییم.
سهمم را گذاشتم برای امشب.

نمی‌توانم بگویم بچه‌ی مسجد بودم؛ اما از مساجد زیادی خاطره دارم.
از مسجد امیرالمومنین شیراز که در طبقه بالای آن کلاس گل‌سازی و عروسک سازی می‌رفتیم و آن گیتار چوبی که رویش رزهای پارچه‌ای و شکوفه‌هایی سفیدی را که درست کرده‌ بودیم وصل کردیم. بعدها خودمان از اینکه مسجد کلاس عروسک‌سازی گذاشته بود تعجب کردیم!

یا آن مسجد در محله سالاریه قم که از بس شیک و آنتیک بود به مسجد غیر انتفاعی معروف بود. کتابخانه‌اش که در سال پیش‌دانشگاهی خلوت درس و فکرم بود. نماز جماعتی که بین ساعات مطالعه آنجا می‌خواندم و کلاس قرآنی که سال بعدش در آن مسجد رفتم. فقط خودم می‌فهمم در آن سال کذایی چطور آن مسجد تمام دلخوشی‌ام بود.

مساجد بین راه شیراز و قم که بارها نمازمان را در آنجاها خواندیم. مخصوصا آن مسجد سر سه‌ راه یزد و شیراز و اصفهان که هیچ وقت قرار نیست کار ساخت وسازش تمام شود انگار.

مسجدهای خارج از ایران معمولا معماری‌شان هم متفاوت است. مسجد اموی در سوریه که بیشتر شبیه کلیسا بود تا مسجد. مساجد شهرهای نجف و کربلا. مسجد کوفه، سهله، صعصعه و آن نمازهای دو رکعتی مقام‌ها.

مسجد الحرام که «اول بیت وضع للناس» است. مساجد مدینه مثل قبا، ذوقبلتین؛ رد الشمس و مسجد حضرت زهراء که چشم دیدنش را نداشتند؛ همه‌ی اینها برایم عزیز و خاطره‌انگیزند.

اما سهم مساجد دوست داشتنی‌ام را گذاشتم برای امشب که بگویم یک جای مسجد النبی را هرگز از یاد نخواهم برد. سفر اولی که مشرف شدم بهمان گفتند بعد از زیارت روضه النبی هنگامی که خواستید از در جبرئیل خارج شوید نمی‌دانم چند قدمی به جلو بروید... آنجا همانجاست که حضرت زهرا و کوچه بنی هاشم و ... داغ شیعه.

نمی‌دانم چقدر حرفشان صحت داشت. فقط یک بار در سفر اول توانستم از آنجا گذر کنم و یادی از حضرت زهرا- سلام الله علیها- بکنم. بعد از آن دیگر خانم‌ها اجازه ورود و خروج از در جبرئیل نداشتند.

مهم هم نیست که نشانی‌شان دقیق بوده یا نه. کسی که نشانی از ایشان ندارد. همینکه در آن شکوه مسجد النبی و غربت بقیع یادم انداختند این اطراف کسی مدفون است که نه بارگاه با شکوهی دارد و نه بارگاهی غریبانه بسیار ممنونشان هستم.

خارج از گود

منطقه آزاد پیام نوری

- من از رئیس جمهور آینده این مم‍‍‍‍لکت می‌خوام که برامون آزادی بیاره. من ِ جوون باید آآآآزاد باشم. باید اختیار خودمو داشته باشم. دوست ندارم کسی برام تعیین تکلیف کنه. من به عنوان یه جوون ایرانی حقّ دارم خودم تصمیم بگیرم که چی بپوشم، کجا برم، با کیا بگردم. من حقّ دارم خودم برای آینده‌ام تصمیم بگیرم؛ برای اون دنیام تصمیم بگیرم...
مستر پرزیدنت! من آزادی معنوی می‌خوام. در چنته داری؟!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن:امروز دانشگاه پیام نور قم میزبان منطقه آزادی‌ها بود. شب اولی که این برنامه را دیدم آه عمیقی کشیدم و گفتم: «هییی روزگار... انگار فقط دانشگاه تهرانی‌ها و شریفی‌ها دانشجوی این مملکتن.» خلاصه آهمان تا تهران رسید؛ ولی خودمان به برنامه نرسیدیم! نطق انتخاباتی هم آماده کرده بودم؛ سلیقه ممیزی‌های صدا و سیما هم دستم آمده که چه بگویم تا پخش کنند؛ اما خب در جامعه‌الزهرا مشغول ادای تکلیف دینی-ملی بودم! تقبّل الله!
لینک خبر در سایت دانشگاه

به کجا چنین شتابان؟